Дуа, чие име на албански значи „љубов“, се издвојува не само поради нејзиното физичко присуство, туку и поради начинот на кој таа е избрана да ја користи својата ѕвездена моќ.
И покрај нејзината доминација на топ листите, Дуа не е конкурентна по природа, тоа го припишува на дека тесно поврзаната косовска заедница.
„Тие ми дадоа толку многу. Тие веруваа во мене пред некој друг. Затоа, сакам да можам да ги подигнам другите луѓе ако имам можност“, вели таа.
На почетокот на нејзината турнеја во февруари, таа го претстави Service95, претплатен билтен фокусиран на глобалните креативци и гласовите на активистите, како и подкаст наречен „At Your Service“, каде Дуа се покажа како вешт интервјуер, без разлика дали зборува со Елтон Џон, со кого неодамна соработуваше на нивниот топ 10 хит „Студено срце“ или нобеловката за мир Надија Мурад. (Service95 го доби своето име од желбата на Дуа да биде „на услуга“ надвор од музиката, плус нејзината година на раѓање.)
Пред Дуа да го има Мурад на нејзиниот подкаст, таа се запозна со 29-годишниот активист Јазид минатата есен, Мурад беше киднапирана од ИСИС во северен Ирак во 2014 година и продадена во ропство пред да успее да побегне. Еден од проектите што ги надгледува нејзината група е изготвувањето на Мурад законик, упатство за владите, новинарите и другите истражни тела за соодветни начини за документирање на сексуалното насилство и за интеракција со преживеаните.
„Дуа ме гледаше како преживеан, а не како жртва. Таа покажа дека ја знае разликата во јазикот што го користи“, вели Мурад преку Зум, додека нејзиниот сопруг и колега активист, Абид Шамдин, толкува.
„Зборот жртва, и стигмата што доаѓа со него, секогаш е поврзана со жените. Мажите сепак преживеале затоа што се бореле. Но, и ние се боревме“.
Приближно 6.000 жени и деца од јазидската заедница на Мурад, етно-религиозно малцинство во Ирак, беа киднапирани од ИСИС, а речиси половина од оние кои беа земени се водат како исчезнати.
Иако Дуа е родена во Лондон, нејзините предци се цврсто засадени во Косово. Нејзината длабока идентификација со маките на косовските Албанци, кои беа цел на немилосрдна кампања на етничко чистење во последните години на 20-от век, ѝ даде перспектива што ретко се среќава кај глобално познатите.
„Секогаш сум на страната на угнетените“, вели Дуа, гласен поддржувач на бегалските групи, ЛГБТК правата и расната правда. Таа е и за про-лабуристичка партија, против Брегзит и збунета од ширењето на оружјето во САД.
„Бидејќи сум од Велика Британија, тешко ми е да ја завиткам главата наоколу. Кога сум во автомобил со некого во Америка и тој има, на пример, малку бес во себе на патиштата, секогаш сум како: „Немој да го правиш тоа, не им се обраќај бесно, немаш поим која е таа друга личност и дали носи пиштол“, вели таа, во просторија во која е статистички веројатно дека речиси половина од гостите во еден ресторан поседуваат пиштол.
Избегнувањето насилство е токму она што го направија родителите на Дуа, Дукаѓин и Анеса во 1992 година, кога ја напуштија Приштина како дел од егзодусот на околу еден милион Албанци од регионот за време на систематскиот прогон на Слободан Милошевиќ на етничкото мнозинство на Косово. Нивните соодветни студии по стоматологија и право беа отфрлени од колосек со нивното преселување во Лондон, каде што наместо тоа најдоа работа во паб наречен „Глоуб таверна“ спроти нивниот стан. Двојката се венча во март 1995 година на истата улица, а потоа се одржала забава во пабот. Дуа е родена подоцна истата година.
Сестрата на Дуа, Рина, и братот Ѓин – Дуа ги нарекува „бебиња“ – следеа во следната деценија.
Рина, актерка од Лондон, ми вели:
„Дуа е близнак на татко ми, знаеш? Копирај залепи. Имаат слична работна етика и ја споделуваат љубовта кон музиката“ (Дукаѓин беше во рок бенд Ода, во неговите 20-ти години), „а мајка ми е толку семејно ориентирана и секогаш вели: ’Гледајте ги вашите браќа и сестри’. тоа е местото каде што Дуа ја доби својата заштита“.
Дукаѓин на крајот заработи диплома за бизнис и го пресели семејството назад во Косово на работа кога Дуа имаше 11 години. Тоа враќање во Приштина создаде разбирање за нејзиниот двоен идентитет.
„Слушајќи ги приказните на моите тетки и баба ми и пријателите за губење на нивните татковци, нивните браќа, влечење од нивните домови во Косово – работите што им се случија ме потресоа до срж“, се сеќава таа.
