Овој театар во западна Украина стана волонтерска кујна, со актери и персонал кои ставаат престилки за да готват за војниците и луѓето раселени од војната.

Театарот е празен. Седиштата се покриени од прашина. Но, тоа е момент на драма што Ала Шкондина го подготвува цел живот.

„Постои изрека дека кога пиштолите пукаат, музите молчат“, рече украинската актерка, стоејќи на голата сцена со шал обвиткан околу неа за да се заштити од студот. „Но, ние не молчиме“.

Таа се повлече од центарот на вниманието и од својата актерска слава и сега прави јадење за да им ги испрати на војниците, работејќи заедно со своите колеги уметници во кафулето на театарот во  Дрохобич.

Тоа е еден мал дел од масовниот воен напор на пркосните доброволци низ целата земја кои честопати играат неочекувани улоги.

Во топло осветленото кафуле на театарот, каде пуканките од снек-барот заостанаа речиси еден месец по инвазијата на Русија, уметниците од оваа заедница во близина на подножјето на Карпатите во југозападна Украина прават јадење за да го испратат на фронтот

„Направивме повеќе од 3.000 ќофтиња“, рече театарскиот режисер Микола Хнатенко. „Сто педесет килограми задушена зелка со месо. Повеќе од 10.000 кнедли од  компир. Седумдесет килограми фил за борш. Осумдесет килограми пржена риба. Две илјади палачинки со месо, и 500 слатки палачинки. Сега решивме да правиме повеќе храна со протеини како месото“.

Во дворот, мажи со поцрнети раце од саѓи, сечкани дрва за огновите за готвење, надгледувани од заменик директорот на театарот, Сергеј Хавџак, облечен во воен стил.

Напорот за правење храна започнал на вториот ден од инвазијата на Русија. Потребни се околу 150 волонтери, вклучително и уметници кои се раселени од други делови на Украина и сега живеат во театарот, рече Хнатенко.

„Не инспирира што и ние некако придонесуваме за победата на земјата“, вели тој.

Театарските работници ги потресе војната. Ана Шкондина, актерка во театарот, ги опиша децата како пристигнуваат со „возрасни очи“ полни со ужас, на кои им треба време повторно да се чувствуваат нормално.

„Ова е како војната за која читав во книгите или за која слушнав од моите баба и дедо“, рече таа.

Иако Шкондина не е навикната да прави јадење.

„Бидејќи сме актери, немаме време да правиме такви работи“, вели таа – таа и другите со задоволство приредија претстави за раселените деца чии семејства побегнаа во Дрохобич, за да им го одвлечат вниманието  од војната.

Претставите црпеа од носталгијата за животот пред Русија да ја нападне Украина, сега битките се случуваат тука.

На златно-обоениот тросед покрај клавирот, во базенот на тишината во близина на вревата на подготвување храна, Васил Неволов седи сам и размислува за минатото. По 50 години живот во Киев како уметнички критичар и професор, тој нагло морал да побегне.

„Сè околу мојата куќа е уништено“, вели тој. „Веќе нема супермаркет. Нема ниту едно училиште“.

Се чини дека голем дел од неговата животна работа сега нема никаква смисла.

Тој се грижи за своите внуци, кои останале во Киев. Тие не можат да заминат. Нивната мајка е медицински работник, татко им нов припадник на територијалната одбрана. Тој е горд на нивната работа, и горд на работата на волонтерите околу него.

„И покрај мојата возраст, која веќе е доста за почит, 74 години, сакам да бидам корисен за театарот“, рече Неволов за својата нова заедница.

Во хаосот тој наоѓа оптимизам.

Тој ја повтори изреката што стана собирен крик и уверување за милиони луѓе: „Сè ќе биде Украина“ – сè ќе биде добро.