Психологот објаснува како треба родителите да се однесуваат пред своите деца

– На децата им поставуваме различни барања и им забрануваме да гледаат телевизија, да користат мобилни телефони, социјални мрежи, а истото го правиме. На крајот на краиштата, ние сме главните примери за нашите деца.

Порано се веруваше дека „тепањето е излезено од рајот“ и дека тоа е најдобриот начин децата да научат што е добро, а што не, додека денес дојде време кога е забрането најмладите да бидат воспитан со удирање.

Телесното казнување на децата некогаш било вообичаено и вклучувало примена на некоја форма на физичка болка како одговор на несаканото однесување.

Податоците од целиот свет ни кажуваат дека во повеќе од 90 проценти од семејствата повремено се спроведува некаква форма на физичко казнување со цел да се одгледуваат деца. Ако ги прашате психолозите, тие едногласно ќе ви кажат дека удирањето е неприфатлива форма на дисциплинирање на детето со исклучок на „предупредувања за благ шлаканица по задникот“ за да се измени однесувањето на детето.

Сепак, многу родители денес велат дека немаат друго решение освен да го тепаат своето дете затоа што е непослушно и неконтролирано. Од друга страна, постарите генерации би рекле дека денешните деца се понепослушни и „безобразни“ затоа што веќе го нема стариот начин на воспитување и казнување со ќотек.

Во оваа прилика разговаравме со психологот Бранка Тишма, која за нашиот портал објасни дека родителите пред се треба јасно да ги дефинираат барањата што ги поставуваат на своите деца.

– Оваа тема предизвикува големи полемики, дали децата треба да се казнуваат и како да се казнуваат и дали тепањето е нешто што треба да се користи во секојдневниот живот. Порано се користело тепање, така се казнувале децата, но и на други начини. Во некои семејства никогаш не се користело ќотек, но затоа многу се зборувало. Од моето детство се сеќавам дека ми рекоа „Попрво да ме тепаат отколку толку да ми кажат“ – вели нашиот соговорник.

– Треба да се разгледаат две различни варијанти, т.е. што е повеќе малтретирање за детето. Треба да се грижиме, кога казнуваме дете, да знае зошто го казнуваме, како го казнуваме и дали ние како родители и воспитувачи сме доследни на она што го правиме, дали имаме јасни критериуми, дали јасно да ги пренесеме нашите барања и нашите очекувања на децата. Многу често имаме големи очекувања дека не им комуницираме на децата, туку очекуваме да бидат одлични, исклучителни, добро воспитани, а не сме ги формулирале јасно и гласно нашите очекувања и не сме ги преточиле во животен контекст. во која децата знаат кога и како треба да се однесуваат и како да ги исполнат барањата кои се пред нив – објаснува таа.

– Друга многу важна ставка е конзистентноста. Честопати сме неконзистентни во нашите барања затоа што не сме сигурни дали треба да очекуваме нешто од децата, а често и немаме време да се занимаваме со тоа, па од прилика во прилика, во зависност од нашето расположение, нешто забрануваме, понекогаш дозволуваме нешто, а со тоа всушност ги збунуваме децата.

– Затоа е многу важно да бидеме јасни во барањата и очекувањата и да бидеме доследни на нив. Се разбира, има исклучоци, но кога сакаме да им подариме нешто на децата што вообичаено не им го даваме, тогаш треба јасно и гласно да им го дефинираме како „сега го добивте ова затоа што ви е роденден“ за да разјаснете им зошто се откажуваме од вообичаеното очекување – вели Бранка Тисма.

– На децата им поставуваме различни барања и им забрануваме да гледаат телевизија, да користат мобилни телефони, социјални мрежи, а истото го правиме. На крајот на краиштата, ние сме главните примери за нашите деца. Треба да ни биде јасно што очекуваме од себе и што очекуваме од децата, бидејќи она што го очекуваме од децата е спротивно на она што го правиме секој ден.

На прашањето дали навистина секоја ситуација може да се реши со приказна, нашиот соговорник вели дека не е важна само приказната, туку и постапките на родителите.

– Не играат улога само зборовите, туку и постапките, моделите на однесување и јасно дефинираните очекувања. Тоа е целиот контекст во кој живее детето и во кој градиме однос со детето и со околината и со сите кои се вклучени во воспитувањето на детето. Не можеме да критикуваме некого во нашите четири ѕида пред детето, а потоа учтиво да одговориме, детето потоа останува збунето. Треба да се грижиме дали ќе коментираме пред детето за некого или нешто од кое сме незадоволни или ќе чекаме друга прилика да ја споделиме со некој што сакаме и да го спасиме детето. од таа конфузија и треба да бидеме многу внимателни за овие работи.

– Децата нема да имаат можност да градат добри односи ако сме постојано незадоволни и лути и ако некој друг е постојано виновен што нешто не е во ред, заклучи Бранка Тишма.