За краток период Никола Ѓуричко ги придоби симпатиите на американската публика играјќи улога во една од моментално најгледаните серии „Stranger Things“, а од неговиот талент беше воодушевен и писателот и сценарист Стивен Кинг.
– Тоа беше шок, не размислувавме за потегот, не знаевме целосно во што се впуштаме, пресметавме. Имам агент во Лондон и добив улога во филм со Гери Олдман, децата врескаа во куќата, сите знаеја дека тоа ми е многу важно. Еден петок ми се јавија и ме замолија истиот ден да дојдам во Англија на снимање, не можев да дојдам пред вторник поради мојата виза и дотогаш не ме чекаа. Повторно ја пропуштив можноста за друга улога поради истата причина. Жена ми ми предложи да аплицирам за виза за Америка, мислев дека би било добро да се обидам таму бидејќи пазарот е поголем, децата можат да одат на училиште таму, ништо повеќе не ме возбудуваше во Србија. Пристигнавме во септември 2019 година и набргу потоа добив покана за „Stranger Things“. Осум месеци немаше снимање поради пандемијата, ми рекоа дека можеби нема ни да ми се јават, но ми се јавија, тоа беше најскапиот одмор досега. На крајот се испадна добро. Децата на почетокот не беа среќни, но сега одлично им оди. Живееме во Западен Холивуд – изјави Ѓуричко за „Берткаст“ и додаде:
– На снимањето ми рекоа да работам како што чувствувам, да импровизирам и повеќе се впуштив во тоа. Беше многу инспиративно што ме поттикнаа да бидам свој. Серијата е хипнотизирачка и убаво е чувството кога луѓето те препознаваат. Благодарен сум на Стивен Кинг за неговиот коментар. Секоја недела одам на кастинзи, главно ме гледаат како руски негативец, знам дека англискиот не ми е мајчин јазик, но можам да извлечам американски акцент – изјави Ѓуричко, кој потоа на шега се пожали на домашните.
– Сакав да го вежбам сценариото со нив, но тие не сакаа да ме слушаат, моите шеги не им се смешни, моето семејство треба да ми посвети повеќе време. Летото бев сам еден месец, готвев секој ден за мене и кучето, ги посетував пријателите, но не ги миев садовите, имаше планина во мијалникот, се обидов да ја исчистам куќата.
Ѓуричко се присети на своето детство.
-Никогаш не бев кул, секогаш се разликував од другите. Направив тим од луѓе со кои никој не сакаше да се дружи. Ми се допаѓаше да се дружам со луѓе кои беа одбиени на некој начин, без разлика дали го носеа оделото на татко ми, дали беа дебели и чудни, но за мене тие секогаш беа кул луѓе. Тие се уште мои пријатели – рече Никола со насмевка и продолжи:
– Татко ми беше пилот, возел џамбо џет. Леташе многу по светот, си дојде дома црн, секогаш исончан од сонцето. Тоа е добра работа бидејќи можевме да патуваме со него. Сепак, не посетив многу земји бидејќи сакав да почекам да имам 18 години за да патувам. Ги сакам моите родители, но патувањето со нив беше досадно. Кога пораснав почнаа санкциите и војната, потоа се посветив на училиштето и глумата, а потоа никаде не отпатував поради обврските.
Ѓуричко го опиша и начинот на живот во Србија.
-Почнав да пијам на 12 години, тогаш првпат пробав алкохол. Во Србија, дрогата е нелегална, луѓето не ја користат толку многу, повеќе трева, но тоа не е проширување. Првпат се напив од ракија затоа што е евтина и достапна. Пушевме трева, но кога ќе одиме надвор од градот. Никогаш не сум бил љубител на виното затоа што нашите деца пијат евтино вино, а потоа им се црни на забите и никогаш не сакав да личам на нив. Затоа решив да пијам ракија затоа што нечиј дедо секогаш ја има.
Никола во емисијата изјави дека Србинките се навистина убави.
– Мораше да изгледаш опасно за да им се допадне, девојките се навистина убави, немаме различна националност, сите сме бели и исти, а кога мешаш раси, човекот станува уште поубав. Многу луѓе пушат, пијат, се караат, здравите навики не се популарни, ликовите одат во теретана, но не трчаат – актерот кој работеше и како водител ги насмеа сите.
-Почнав во радио Белград, таму почна да работи мојот постар брат и отидов и на аудиција. Тогаш имав седум години, имав две емисии во текот на неделата. Не бевме професионалци, ни плаќаа, па ни даваа пари на една сметка и со тие пари отидовме на море. Кога се отвори телевизија, работевме и таму, а на 17 години се запишав на Академијата и веднаш паднав.
Актерите се како мали девојчиња, сакаат сите да ги сакаат
Актерот вели дека како мал не размислувал многу за талентот кој го поседува, а подоцна сфатил дека во Србија не може да се збогати од глумата.
– Сте ме виделе, не, јас сум голем, но не живеам на Дедиње или Сењак. Таму живеат фолк пејачи и фудбалери, од глума не можеш да се збогатиш, само можеш да бидеш популарен. Многу сум лош по математика, не би можел да станувам во осум наутро секој ден за да одам на работа, повеќе би сакал да бидам гладен и среќен, тоа е љубов, но тоа е и начин на размислување – објаснила Ѓуричко и искрено додаде:
– Актерите се како мали девојчиња, сакаат сите да ги сакаат. „Видете ме, убава сум, вработете ме“, тоа е досаден дел од работата, не бирате, вие сте избрани. На крајот на краиштата, на мојата позиција можев да бирам во Србија, сега повторно сум почетник во Америка.
Винона Рајдер беше мојата симпатија
Винона Рајдер беше мојата симпатија кога бев мал, секако знаев која е, ги гледав нејзините филмови. Таа е прекрасна, рече дека сака да работи со мене, Брет Гелман рече дека сум генијален комичар, тоа беше убаво да се слушне.
