Марина Корсо е родена и израсната со уметност, пробивајќи го својот пат низ животните бури. Потоа дојде интуиција: да слика со се што е природно околу неа, од пердуви до моркови. А веќе неколку години ја забележуваат дури и ликовните критичари, Виторио Сгарби, Паоло Леви, Анџело Креспи. Светот на Марина Корсо, уметничка родена и живеена во Марано Лагунаре (Удине), е направен од овие и многу други работи; поезијата, на пример, форма на изразување што таа отсекогаш ја ставала рамо до рамо со сликарството, како што доликува на добро заокружен уметник. На нејзината сакана земја на потекло, уметничката и посвети игра на табла, El ziogo de Maran, еден вид игра со гуски што ја замислила и ја создала во 2019 година благодарение на колекцијата од триста и педесет винтиџ разгледници што гордо ги чува.
Разговарајќи со Марина, уште од првите редови сфаќате дека имате работа со невообичаена личност, непокриена душа, изложена на лошите временски услови на светот, но во исто време истрајна, анимирана, како што таа признава, со силен духовен нагон. . „Јас сум интровертна“, објаснува таа, „не сакам да бидам покрај луѓе, не сакам да ме снимаат камери. Би сакал мојата уметност да зборува за мене, за различните моменти во кои ги создавав моите дела“. Сликите на Марина Корсо се експлозија на бои и шилести форми, манифестација на парадоксална екстровертност која живее само преку деликатни и мудри допири на бои. Нејзиниот стил е неопределен; некој се доближи до сонувачките слики на Шагал или до суштината на наифот. Но, ова е само стилот, (или подобро, стиловите, модифицирани со текот на времето) на Марина Корсо, која објаснува: „Паоло Леви не можеше да верува дека е можно да се слика со елементите на природата на таков дефинитивен начин“. Уметничкиот критичар Леви ја откри Марина Корсо во 2018 година; додека веќе една година пред Виторио Сгарби ја избра сликата „Pensiero nascosto“ да биде наменета за неговиот иден Музеј на современа уметност.
Сликарството ја придружува Марина уште од детството: „Како дете, моите учители беа моите родители и баба и дедо. Потоа ги добив првите мали награди, во петто одделение за акварел, а на дванаесет години на конкурс за цртање“, вели уметникот. Во Марано Лагунаре, мал град каде што, и покрај тоа што е на Фриули, се зборува дијалект сличен на венецијанскиот, уметникот продолжува во животот помеѓу сликарството („Порано сликав за моите внуци“) и многу важни епизоди што ја обележуваат по телото и душа. Повторените сообраќајни несреќи и го отежнуваат користењето на рацете, додека средбата со погрешна љубов ја фрла во мрачен период кој ќе го надмине благодарение на присуството на нејзиниот син. За него, откако тажниот брак е ставен настрана, таа конечно повторно ги зема моливите и создава повеќе од 400 цртежи за локален колекционер. Приходите од продажбата на нејзините дела ќе придонесат за одржување на нејзиното сакано дете. Средбата со нејзиниот нов партнер, кој ја поттикнува да продолжи, ја води Марина кон приватна и уметничка пресвртница: во 2014 година се роди техниката, целосно лична, која сликарот ја дефинира Primitive Actual. Така започнува нов момент во уметничкиот живот на Марина Корсо, која во овој период размислува да ги искористи дури и парчињата восок што излегуваат од кошниците на пчелите, благодарение на локален пчелар кој ги сече и ги дава на неа. Таа неодамна го наслика делото „Бахус, тутун и Венера“, користејќи вино наместо вода за разредување на боите и го изложи на саемот за вино во Венето. „Не поставувам ограничувања за материјалите што можам да ги користам“, објаснува уметникот.
Во Корона кризата беше особено тешко за некој кој долго време има здравствени проблеми. И кој во тие месеци мораше да оди на операција, по што следеше ризично закрепнување. „Бевме затворени во куќата, но не можев да сликам толку многу бидејќи имав болки“, вели таа. „Понекогаш веќе се чувствувам среќен што можам да правам слики и што стигнав до тука и покрај моите проблеми. Мислам дека ако веќе не можам да сликам, Господ ќе најде друг начин да ја изразам мојата креативност“, објаснува Марина, исповедајќи ја длабоката вера, која, како што вели, не мора да ја изразува со учество во верски ритуали.
