Беназир Буто (21 јуни 1953 – 27 декември 2007 година) беше првата жена избрана да води муслиманска држава. Буто беше премиер на Пакистан помеѓу (1988-1990 и 1993-1996).
„На крајот на краиштата, лидерството се однесува на силата на нечии убедувања, способноста да се издржат ударите и енергијата да се промовира идеја. И открив дека оние кои постигнуваат мир никогаш не се согласуваат со пречките, особено оние што се изградени од фанатизам, нетолеранција и нефлексибилна традиција“. – Беназир Буто
Беназир беше ќерка на поранешниот премиер Зулфикар Али Буто. Нејзиното семејство потекнува од племето Буто Синди и таа е родена во Карачи, Синд.
Беназир била израсната да зборува и урду и англиски, а откако го поминала А-нивото, заминала на Универзитетот во Оксфорд, да студира право на колеџот Лејди Маргарет Хол. Таа студирала и на St Catherine’s и станала претседател на Oxford Union во 1976 година.
По завршувањето на Оксфорд, таа се враќа во Пакистан каде што се вплеткува во пакистанската политика. Нејзините родители биле противници на воената диктатура што ја водел генералот Зиа-ул-Хак. Летото 1979 година биле ставени во домашен притвор и се соочиле со големи тешкотии. Подоцна таа пишува за своите доживувања кога била во домашен притвор и како држена во самица во пустината.
„Летните горештини ја претворија мојата ќелија во печка. Мојата кожа се расцепи и излупи, ми се оттргна од рацете во чаршафи“. – Беназир Буто, лето 1981 година
Во 1984 година, таа била ослободена од домашен притвор и започнала кампања за враќање на демократијата. Набргу по убиството на нејзиниот брат (веројатно по наредба на Зија-ул-Хак) таа одржа говор во Европскиот парламент во Стразбур предупредувајќи на кршење на човековите права во Пакистан. Беназир стана првата жена што водела политичка партија – Пакистански народен фронт (ППФ) и по смртта на генералот Зиа-ул-Хак, Пакистан се придвижи кон своите први демократски избори по повеќе од една деценија.
Буто и нејзината партија освоија најголем процент од местата и беа во можност да формираат коалициска влада. Таа положи заклетва како премиер за прв пат во 1988 година на 35-годишна возраст. Кога дојде на власт таа рече:
„Се собираме заедно да ја славиме слободата, да ја славиме демократијата, да ги прославиме трите најубави зборови на англискиот јазик: „Ние луѓето““. – Беназир Буто на 2 декември 1988 година,
Сепак, по наредба на претседателот Гулам Исак Кан, таа беше отстранета од функцијата 20 месеци подоцна поради наводна корупција. Во 1993 година, таа беше реизбрана, но повторно беше отстранета во 1996 година под слични обвиненија, овој пат од претседателот Фарук Легари.
Како премиер, таа честопати беше нарекувана „Железната дама“ поради нејзиниот бескомпромисен пристап во преговорите со синдикатите. Таа спроведуваше различни економски политики на слободен пазар, како што се дерегулација, флексибилни пазари на труд и приватизација. Сепак, зголемената невработеност и инфлацијата (стагфлација) ги направија нејзините економски политики непопуларни.
Откако го призна поразот на изборите во 1997 година и беше потопена во корупциски скандали, таа замина во самонаметнат егзил во Дубаи во 1998 година.
Девет години подоцна, во 2007 година, Буто се врати во Пакистан, откако претседателот Мушараф и вети дека ќе добие амнестија од какви било обвиненија за корупција. Непосредно пред да се врати, таа во едно интервју рече:
„Силите на умереноста и демократијата мора и ќе надвладеат против екстремизмот и диктатурата. Нема да бидам исплашена. Ќе излезам на асфалтот во Карачи не за да го завршам патувањето, туку да го започнам. И покрај смртните закани, нема да се согласам со тиранијата, туку ќе ја водам борбата против неа“.
Додека водеше кампања за ППФ на претстојните избори во 2008 година, таа беше убиена на 27 декември 2007 година, во Равалпинди. Набргу по нејзината смрт, нејзиниот син рече:
„Мајка ми секогаш велеше: „Демократијата е најдобрата одмазда“.
Таа подоцна беше прогласена за една од седумте добитници на Наградата на Обединетите нации во областа на човековите права.
